‘Een string!’ Tamara klonk overstuur toen ze het zei.
‘Oh my god,’ zei Nina. Dit was meer dan erg. En ze zouden er voorlopig niet over uitgepraat raken. ‘Hé, ik ben bijna thuis, kan ik je zo terugbellen?’ Nina stopte haar mobieltje in haar rugzak en fietste verder. Een string, dat kon er ook nog wel bij, dacht ze. Tamara had al een tijd depribuien omdat haar ouders uit elkaar waren. Hoe lang was het geleden dat ze allebei maagkramp hadden gekregen van het lachen? Nina had het idee dat het de laatste dagen weer wat beter ging met Tamara, kreeg je zoiets. Ze zette haar fiets in het schuurtje en ging via de keukendeur het huis binnen. Beneden niemand aanwezig, haar broertje was op z’n kamer, ze hoorde de muziek bonken. Ze opende de koelkast, haalde de fles ijsthee eruit, schonk een glas in en nam een dorstige slok. Op haar kamer haalde ze het mobieltje tevoorschijn en sneltoetste het nummer van Tamara. Die ging meteen verder waar ze gebleven was, nog altijd behoorlijk overstuur.
‘Nou, ik doe vanmorgen dus de deur van de badkamer open, die hebben we nooit op slot, en daar zie ik m’n moeder voorovergebogen bij de wasmand staan. In een string! M’n moeder in een string!’
‘Yuck,’ beaamde Nina. Haar eigen moeder in een string leek haar al geen prettig gezicht, laat staan de moeder van Tamara – die was vijf jaar ouder en zeker tien kilo zwaarder.
‘Droeg ze natuurlijk voor die Nico. Je weet wel, haar nieuwe vriend. Gisteravond kwam hij eten.’
‘En?’ vroeg Nina.
‘Wat denk je? Een griezel, joh. Hij is een stuk ouder dan ma, ik geloof dat hij al vijftig is. Toen ma in de keuken bezig was stond hij maar aan haar te frunniken en zij de hele tijd lachen. Ze was zo overdreven vrolijk, het was echt giga verschrikkelijk.’
‘Wat doet hij?’
‘Iets met computers, een eigen bedrijfje geloof ik. Een creep. Hij zat me aan tafel uit te horen. Ik dacht: lazer op, ik heb niks met je te maken en jij niks met mij. Ja toch? Als hij wat vroeg gromde ik maar zo’n beetje. Ma zat bekken naar me te trekken omdat ik niet aardig tegen hem wilde doen. En hij maar blijven glimlachen – en hij gaf me nog een knipoog ook, alsof we samen een geheimpje hadden.’
‘Kijk maar uit dat hij je niet leuker gaat vinden dan je moeder,’ zei Nina. Dan kon Tamara maar beter de badkamer op slot doen. En de deur van haar kamer ook. Niet aan denken: een vent van vijftig die wat van Tamara wilde.
‘Voorlopig zit dat er niet in, hij kan niet van mijn moeder afblijven. En weet je wat het ergste van alles was? Hij bleef slapen!’
‘Nee.’
‘Ja,’ zei Tamara. ‘En ik kon ze horen toen ze lagen te wippen. Ik heb op een gegeven moment m’n hoofd onder het kussen gestopt, niet dat het veel hielp. Nauwelijks geslapen, heb vanmorgen gezegd dat ik hoofdpijn had en ben thuisgebleven. Dat was ook zo, ik had hoofdpijn – en toen ik ma in de badkamer in die string zag staan kwam daar nog misselijkheid bij. Toen ma naar haar werk ging is Nico gelukkig ook vertrokken. Ik hoop dat ze de volgende keer bij hem slaapt, ik wil liever niet nog zo’n nacht meemaken. Het afscheid was een partij klef gedoe, dat wil je niet weten. Ze stonden elkaar in de deuropening uitgebreid af te lebberen. De hele straat moest zeker zien dat m’n moeder weer iemand heeft. Maar hoe is het met jou? Hoe was school?’
‘Geweldig, je hebt wat gemist – dus niet. We kregen bij Nederlands zo’n baal huiswerk dat ik het laatste uur maar liet schieten. Ik dacht: ik ga niet naar wiskunde, ik ga thuis vast aan de taak voor Nederlands beginnen.’
‘Goed idee van je.’
‘Nou ja, eerst een uurtje gaan shoppen.’
‘Nog wat leuks gekocht?’ wilde Tamara weten.
‘Een bloesje,’ zei Nina. ‘Gaaf groen. Je zal het morgen wel zien, dan trek ik het aan.’ Ze zei maar niet tegen haar vriendin dat ze ook nog een paar strings had gekocht.
© Copyright Martin de Jong, Den Haag. Alle rechten voorbehouden.